En çok istenen, en çok özlenen, bir türlü ispatı olmayan (olamayan) herkesin peşinde olduğu bir duygu durumu. Bu yaşadığımız , üstünde dünyaya geldiğimiz, alışkanlıklarını öğrendiğimiz, gelenekselleştirdiğimiz normlara sığdırınca uçar kaçar bir hal kalıyor geriye. Oysa ki sevgi hiç de uçar kaçar bir durum değil. Neredeyse elinle tutabileceğin somutlukta (yanii) . Her zaman ki gibi kendi sevgimizin peşini bırakıp başkalarının bizi ne kadar sevdiği, nasıl sevdiğine dikkat koyunca da bir o kadar kaygan ve inanılmaz ve anlaşılmaz olabiliyor. Hep dedim ve sanırım demeye de devam edeceğim ‘ hayat tek kişiliktir. ‘ Dolayısıyla yaşanan bir çok durum aslında sadece aynalardan yansımadır. Bir başka şekilde denmek istense; Yol da yolcuyuz… Bazen arkadaşlıklarımız olur kısa veya uzun o kadar. Hayatı deneyimlemeye geldik ve hepimiz kendi hayatımızı deneyimleriz. Nefretini tanıyamayan onun esiri olmuşsan sevgiyi deneyimlemek çok mümkün değil ya da deneyimlediğini düşündüğün şey sevgi değil. Sevgi sanrısından çıkar illüzyonlar sadece sanarsın hiç bir zaman emin olamazsın ne sevildiğinden ne de sevdiğinden. Seviyorum… sevgi katıyorum gibi durumlar sadece senin isteme enerjini gösterir yapabildiğini değil. Kavramı kavramak lazım. Sevgiden geldiğimiz sevgi dolu olduğumuz doğru yaratıcının bizi sevgi yüzünden sevgiyle yarattığı da doğru hatta zaman zaman salt sevgiyi hissedebildiğimiz de doğru örnek vermek gerekirse en saf sevgi anne çocuk sevgisinden bahsedeyim.. Koşulsuz sevgi olmasına rağmen sahiplenip yönetmeye ya da beklentiye girdiği anda artık o saf sevgi değildir. Artık sevgi olmaktan çıkmış başka bir şey olmuştur ama bu demek değildir ki evladını sevmiyorsun. Koşulsuz sevmiyorsundur artık…
