Gelişmiş ülkelerde her yerde; kreş, oyun alanı, park, hayvanat bahçesi, müzelerde ve alışveriş mağazalarında çocuklar için ayrılmış bölümler mevcut. Gökdelenlerde bile oyun salonu var. Her mahallede kütüphane bir katı çocuklara ayrılmış.. Hafta sonu çocuk tiyatrosuna gidiyor..
Ülkemizin pek çok yerinde kreş, ana okulu görmemiş; içine kapanık, kendine güveni olamayan çok sevdiğimiz, sık sık sarılıp öptüğümüz ama sevgimizi laftan öteye taşıyamadığımız çocuklarımızı size emanet ediyoruz.
Evet, biz çocukları sözde çok seviyoruz. Ancak etrafımıza hiç çocuk gözüyle bakmıyoruz. Şehir planlamasında çocuk yok; onları eğitecek, mutlu edecek düzenlemeler yapmıyoruz. Çoğu Belediyeler, o vizyona sahip değil. Onlar daha çok imar ve rantla meşguller.
Veliler de devletten ve belediyelerden yüksek sesle talepte bulunmuyor.
Çocuklar sonuçta binalar arasına veya evlere sıkışıp kalıyorlar.
Evde 5- 6 yaşına kadar saksı gibi baktığımız çocuklarımızı size gönderiyoruz.
Sevgili Öğretmenim sen ne yapıyorsun?
Neredeyse 2 yılda bir milli eğitim bakanı değişmiş; 20 yılda 8 milli eğitim bakanı değişmiş, müsteşarlık kaldırılmış yerine 4 bakan yardımcılığı getirilmiş, öğretmen maaşları devlet memurları içinde en düşük düzeyde kalmış..
Türkiye, 37 OECD ülkesi içinde 15 yaş ile 19 yaş aralığında en düşük okullaşma oranına sahip ülkelerden biri olmuş, 18 yaş ile 24 yaş aralığındaki her 100 gencinden 60’ı eğitimin dışına düşmüş OECD ülkesidir.
Türkiye üniversite bitirmişlerini istihdamda en düşük düzeyde kullanan OECD ülkesidir.
Lise diploması sahibi mezunlarını da istihdamda en düşük düzeyde kullanan OECD ülkesidir.
Türkiye, eğitime ayırdığı kamu kaynağında OECD ortalamasının çok gerisine düştü. Bunun sonucu olarak Türkiye’de anne ve babalar “OECD ortalamasının iki katı parayı çocuklarını okutmak için” harcamak zorunda kalıyorlar..
Bu tabloya göre: Kendi insanını yeterince eğitemiyor. Eğitip üniversite ve lise diploması sahibi yaptığı insanına ise iş veremiyor ya da onların severek çalışacakları bir işte geçinebilecekleri ücreti sunamıyor.
Başta doktorlar, mühendisler iyi eğitim almış beyin gücünü de dışarı kaçırıyor.
Buna karşılık yaklaşık 8-9 milyona yakın Suriyeli- Afganlı- Afrikalının ülkeye kaçak olarak girmesine göz yumup, fabrikalarda, tarlalarda, küçük ve orta boy işletmelerde ucuz kaçak Suriyeli-Afganlı-Afrikalı emeğine bel bağlayıp bununla İhracat rekabeti sağlamaya çalışıyor.
Geçen gün; Milli Eğitim Bakanı, kariyer sınavının “öğretmenleri hem yüksek lisans ve doktora yapmaya teşvik edeceğini ve hem de maaşlarını yükseltme avantajı sunacağını” savundu.
Bu noktada size bir kıyaslamalı bilgi daha sunayım:
Türkiye OECD ülkeleri içinde öğretmen maaşlarının en düşük olduğu ülkelerden biridir. Türkiye’de mesleğe yeni başlayan bir öğretmen, en üst kademeye ulaştığında başlangıç maaşından yalnızca yüzde 9 daha fazla maaş alabilirken OECD ülkeleri ortalamasında bu fark yüzde 67’ye çıkıyor. OECD’nin ileri ülkeleri, öğretmenin maaşını artırmak için onları yeniden sınavlara sokma ihtiyacını duymuyor.
Çünkü öğretmenlik sadece bilme mesleği değil aynı zamanda “bilenin bilgisinden bilmeyene sabırla, özveriyle, bin bir emekle bilgi paylaşma” mesleğidir.
Öğretmen, yılların emeği ile bilgisini paylaşarak öğretir, öğreterek olgunlaşır, kariyerini öğreterek yükseltir.
Öğretmenler toplum önderi, çocuklara rol model olur. Bunun için Cumhuriyet kuruluşundan sonra köylerde her alanda ileri adımlar atmak ve çağı yakalamak için öğretmenler ile ebe hemşireleri rol model yaptı.
28 Kasım’da Altılı Masa’nın üzerinde çalıştığı projeleri dört gözle bekliyoruz.
Emekli bir eğitimci olarak:
24 Kasım Öğretmenler Günü KUTLU OLSUN!
