Yaşam alanlarınızın giderek küçüldüğü, her yerde gözetlendiği, telefon konuşmalarınız bile kendi kendinize adeta otomatiğe bağlanmış şekilde sansürlendiği, kalabalıklar arasında suskun, gülmeyen, tebessüm bile etmeyen insanlara dönüştüğümüzü fark etmeyen var mı?..
Son zamanda artan kadın cinayetleri, çocuk istismarı, tecavüzler, yüzlerle ifade edilen işçi ölümleri, sıcak sıcak- ısıtılıp ısıtılıp önünüze konan yalanlar, aç, yoksul bırakılmamız sizce yaşamak mı?
Yaşamak, her topluma göre farklılık gösterir.
-Bazılarına göre: ‘Benlik’ duygusu ön plandadır.
Bunlar: Yiyen, içen, keyfine bakan, izlemeyen, görmeyen, okumayan, araştırmadan kabullenen, izlemediği için göremeyen, her geçen gün gerileyen, yoksullaşan, zavallı durumuna düşen, tarihte eşi benzeri görülmemiş biçimde çiğnenen ve sonunda alkışlayanlardır.
‘Benlik’ duygusuyla yaşamak: Giderek bencilleşmek, gerçeklerden uzaklaşmak ve uşaklaşma durumuna düşmek demek değil midir?
-Bazılarına göre ise; ‘Bizlik’ duygusu hâlâ ön plandadır.
Biz, yani zavallı insanlık ölüyor, paramparça oluyor, kanlar içinde yere seriliyor Filistinli gibi ülkesini terk etmeyen, utanç içinde yaşadıklarına ağlıyor, kendisini efendi ilan edenler tarafından eziliyor, soyuluyor, ezadan cefaya koşturup duruyor…
– Ve bu kepazelik sürüp gidiyor!..
Dönün bakın çocukluğunuzda ki yaşamınıza…
Şimdi çocuklarınıza, geleceğinize ve adını siz koyun…
Bu güzelim ülkede, bu dünyanın en güzel, en verimli toprakları üzerinde niçin bu kadar yoksul, bu denli aciz ve mutsuzuz…
Değer mi bunca korkuya, aşağılanmaya, itilip kakılmaya, bilinçli şekilde yoksulluğa itilmeye…
Bir düşün ey halkım, Yaşamak nedir?
Acı Gülümseme!
Hoca camide vaaz veriyormuş.
İçeriye bir adam girmiş.
“Hocam, ben eşeğimi kaybettim. Bir soruverin bakalım. Eşeğimi gören var mı?” demiş.
Hoca cemaate dönmüş. “İçinizde kitap okumayan, sanatla uğraşmayan biri var mı?” diye sormuş.
Biri ayağa kalkmış, “Ben varım, ben, demiş. Böyle boş şeylerle vakit geçirmem. Yer, içer, keyfime bakarım.” Hoca eşeğini kaybeden adama dönmüş, “Boşuna başka yerde arama, demiş.
İşte eşeğin burada.”
