Mudanya’da son 25 yıldır iki başkan arasında gidip gelen seçimlerin ardından kazananlar kaybedenleri terk eder ve herkes işine dönerdi. Siyaset biterdi. Kimse kimseye sen o partilisin ben bu partiliyim demez bir kucaklaşma olurdu. Belediyede herkes saygı sevgi çerçevesinde işini yapar, başkan personel bir uyum içinde hizmet ederdi. Başkanlar bir tek sekreterini değiştirirdi. Kademeye gidip sen bizim partimizden değilsin defol git gibi bir yaklaşımda hiç olmazlardı. “Ağa da benim paşa da” mantığı ile bir işçi iki dakika geç kalsın da azarlayayım gibi hesapların içinde kimse olmazdı.
Bugün koltukta oturan başkan “30 yılda yapılamayanı ben yaptım” diyor. Başkan gerçekten de çok haklı yıllarca korumaya çalıştığımız sevgi dostluk ve saygıyı gelir gelmez yok etti. İşçileri tehdit edip, “Emekli olacaksınız. Ben kendi kadromu kuracağım. Başka partinin bayrağını sallayan onurlu bir şekilde istifa etsin. Benim adamım olsun da isterse uzaydan gelsin. Mudanya çocuğu olmasa da olur” yaklaşımıyla hareket etti.
Daha düne kadar gidip belediye başkanını kapısını rahat çalıp derdini anlatırdı vatandaş. Şimdi neden geldin diyorlar. Yani kapıyı söküyorsun ama kimse yanına gelemiyor. Belediyedeki değil kafandaki kapıları sök sen önce. Şimdi Mudanya’da kavga var. Personel tedirgin. Personel başka partide olan arkadaşlarına dostlarına selam vermekte bile çekiniyor. Geçen gün biri aradı diyor ki: “Facebook’ta yorum yazma Eray bana seni arkadaşlarımdan silmek zorunda kalacağım.”
Başkan maşallah işi gücü bırakmış kim kiminle arkadaş onları takip ediyor ya da ettiriyor. Mudanya’da halk mutsuz, esnaf mutsuz, üstelik bir huzurumuz da vardı o da kaçtı. Barış barış diyerek herkesi birbirine düşürdün başkan. Kavga var Mudanya’da, kaos var artık. Bravo 30 yıldır olmayan kavgayı ve savaşı başlattın. Olumsuz anlamda gerçekten 30 yılda yapılamayanı 1.5 yılda yaptınız. Kendi kadromu kuracağım diye asgari ücretle çalışan onlarca kişiyi atıp yerine 400 kişi aldınız. Mudanya’ya öncelikle, Mudanya sevdalısı bir başkan lazım… Başkan değil yönetici lazım. Egosu olan kendi içindeki öfkelere yenilen değil esnaf olan, işçi olan taşın altına elini koyan başkan lazım. Ne oldum delisi olmayan, kendini kral zannetmeyen, 3 yıl sonra yeniden sandığa gideceğini bilen başkan lazım. Sorduğunda rahmetli Tahir’i bilecek. Poğaçacı Ali Amcayı, okul önüne gelen ballı ballıcı amcayı, Işıklı Köyü’ndeki Avcı Ahmet’i, Eğerce’deki çıkıkçıyı, Yalıçiftlik’teki koca muhtarı, iğneci Fatma teyzeyi, Zehra teyzeyi, Bünyamin’i, Dereköy’den Ali’yi, Çepni’den Göksel’i, Balıkçı Murat’ı, Midyeci Dayko’yu, Burgaz’dan Çico’yu, el arabasındaki tostcuyu, iskeleden libazeri 36 köyün yolunu düşünmeden adres tarifi verebilmeli. Daha lakabından tanıması lazım Mudanya’yı Mudanyalı’yı. Rahmetlilerimizden bilmesi lazım… Mudanya çocuğu olması lazım… Biz ancak o zaman mutlu huzurlu gülen insanları görürüz. Mudanya da nüfus kağıdında Mudanya yazmakla Mudanyalı olunmuyor.
Mudanya’da başkanlar bütün esnafa eşit mesafede, onların haklarından yana tavır gösterirdi. Belediye bir alım yapacaksa o Mudanya esnafından yapılırdı. Geçmiş dönemlerin birinde belediyenin kreşindeki duvarlara ressam bir arkadaşımız resim çizecekti. Bunun için boya gerekiyordu. O dönemin başkanı dedi ki: “100 kg boya alınacaksa bunu boya satan tüm esnafımıza eşit olarak bölün, hepsine faydamız olsun…” Şimdi böyle mi durum? Kendisiyle aynı görüşte olmayanları neredeyse Mudanya’dan sınırdışı edecek başkan…
Evet başkan… Gel sen bu kavgadan vazgeç. Sözde değil özde barışı getir Mudanya’ya. Hakaret ederek, aşağılayarak, iftira atarak nereye kadar gidilebilir ki! Bugünün yarını da var. Bugün varsın yarın yoksun. Unutma kimseye kalmıyor o makamlar. Bizler hancı sizler yolcusunuz…
