Tek oğlunu kaybeden Çin’li bir kadınla ilgili bir öykü vardır. Üzüntü içindeki kadın bir din adamına gider ve “Hangi duaları etsem, hangi büyüleri, sihirleri yapsam oğlumu bana geri getirir?” diye sorar.
Ona birkaç teselli sözü söyleyip, geri yollamak yerine; din adamı; “Bana asla acıyı tatmamış bir evden, bir hardal tohumu getir. Onu, senin yaşamından acıyı yok etmek için kullanacağız.” der.
Kadın hemen bu büyülü tohumu aramaya başlar. Çok güzel, kocaman bir evin önüne gelir ve kapıyı çalar. “Asla acıyı yaşamamış bir ev arıyorum. Burası öyle bir yer mi? Bu benim için çok önemli.” diye sorar.
Onu içeriye alırlar ve “Sen yanlış yerdesin.” diye söze başlarlar. Daha sonra son günlerde başlarından geçen tüm trajik olayları anlatmaya koyulurlar.
Kadın kendi kendine düşünür. “Bunlar benden daha acılı, bunlara birinin yardımcı olması gerekir.” Ve orada kalıp onlara yardımcı olmaya karar verir.
Daha sonra acısı olmayan başka evler aramayı sürdürür. Ama nereye gitse her birinden acı dolu pek çok hikaye duyar. Ancak insanların acılarını azaltabilme işine öylesine kendini kaptırır ki neredeyse oğlunun acısını ve onu unutturacak olan hardal tohumunu aramayı unutur.
Böylece yavaş yavaş acı onun yaşamından çıkar gider.
****
Evet ateş düştüğü yeri yakar. İnsan üzüntüsünü, acısını sadece kendi içinde halleder. Buraya kadar hepimiz bunun farkındayız. Önemli olan acının içinde kaybolmamaktır.
Hepimizin yaşam sınavı birbirinden farklıdır. Aslında sınavlar da bir nevi ruhun gelişimi için fırsattır. Şer gibi görünen şeyin altındaki armağanı anlayıp kabul ettiğimiz anda ruh olgunlaşır.
Acının ilacı yoktur ama acıya yüklediğimiz anlamı değiştirme şansımız vardır.
Hayatın yazı, baharı ve kışı elbette olacaktır ve hepsinin de değeri farklıdır.
Yeter ki, sevgi ile hayatın değerini bilelim.
